Tears of my clown

In vorige blogs kwam ter sprake dat foto's die een verhaal brengen een moeilijke materie is.
Ok waar, zo groot als een koe.
Maar net als de titel van mijn blog is er een reden en een beeld,
Dat beeld kan voor elk 'zijn' ander verhaal zijn.
Moet de kijker niet lezen,... .
Kijken, en er zijn eigen verhaal bij verzinnen.
Een boek, ja, dat zijn woorden, maar als je er niet in opgaat, als je gewoon de woorden leest, en er niet bij nadenkt.
Waar kom je dan uit.
Lesje woordenschat?
Nee, mijn idee is: ja ook beelden kunnen perfect leesbaar zijn, net als een schilderij, boek of zelfs landschap.
Niet van je hap slik weg.
Ieder voor zich, op zijn eigen tempo en manier.
Het is een kunst om iemand, wildvreemd te doen stilstaan bij een idee, emotie, die jij neerschreef.
Of het nu met woord, penseel of fototoestel is.
En die beroering, al is het maar een fractie van een seconde, dat is art.
Met grote A of een heeeeeeeeeeeeeeeeeeel kleintje.


Titel foto:
Tears of my clown.
Just genomen en ik vind het een mooi beeld.
Maar voor mij is dit anders, alsof dit 'anders' me moet tegenhouden van ervan te houden.

En ieder heeft zijn taal.
De een ben je meester, de andere minder of niet!