Had laatst een discussie over wat een mooi beeld is.
Nu, elk zijn mening daarover.
Ik heb me ooit bezig gehouden met het nemen van foto's van vallende waterdruppels.
Nog altijd wordt ik daar over aangesproken terwijl ik dit nooit of te nimmer nog zou willen doen.
Het was leuk, da wel maar,...
Wat in godsnaam wil je daarin meer vertellen dan het bevriezen van 1/200 van een sec.
Nu, daar ging het over, hoe mooi een portret, een bloem of landschap kan zijn.
Als er geen verhaal achter zit.
Even mooi vind ik de emotie die je tracht te vangen in die beelden waarvoor je natuurlijk wel een heel klein momentje tijd nemen moet.
Nu vraag ik me af,...
Wat er nu meest waarde bevat,
het mooie van een plaatje, of een (eigen)zinnig beeld waarmee je een emotie wil uitbraken.
Iets wat je op de lever ligt of raakt.
Een beeld waar je tegen aanloopt waar je het yes gevoel van krijgt.
('nie altijd zust hoor')
Voor mij is deze zaak al een hele tijd bepaald.
Meer dan ooit loop ik met mijn voelsprieten wijd open.
Op zoek naar dat vleugje poësie in wat ik beeld zou durven noemen.
Of er echter veel deze richting uitkijken.
Da vraag ik me sterk af.
Mis poes, als je als amateur 'daar' iets wil mee bereiken,
wist iemand me duidelijk te maken.
!
Foto:
Hier woont het beest.
En morgen,
een paar portretten van mijn dochters.
Voor de liefhebbers.
Ps: een dikke pluim voor de model fotograaf, 'macro fanaat' of natuurfotograaf, ...elk zijn ding,
beseffende dat iedereen wel wat respect mag hebben voor waar een ander mee bezig is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten