Zo maak ik er wel honderd op een maand
Een grafisch prachtig beeld, weinig zeggend, maar aanleunend bij de perfectie.
Hierover moesten wij oordelen.
En ja, ik weet dat de ziel (reden) van het beeld bepaald belangrijk is, maar telkens weer als ik een scène tegen het lijf loop waarvan ik letterlijk wordt omvergeblazen, ben ik niet te houden.
Dan moet ik mijn ei kwijt...schreeuw ik het van de daken:” zien jullie het ook? Of word ik nu gans zot ?”
Op een bijeenkomst van het Centrum voor Beeldexpressie werd ons gevraagd een 5 tal foto’s te beoordelen, waarvan er één voor mij subliem was.
“Troep, zo maak ik er wel honderd op een maand” zei hij, een grijzend persoon, waarvoor ik eerder veel respect had.
Verbijsterend hoe klein iemand wordt na zo een stomme opmerking.
Een beeld staat of valt bij het lijnenspel, het samenvallen van vlakken en lijnen, die op het eind van het verhaal een eenheid vormen.
Als je (ik) er ‘zo’ een tweetal op een jaar maak, ben ik in de wolken.
Man wat ben ik toch snel tevreden, al moet ik zeggen dat mijn omgeving dit niet echt zal beamen.
Wat hou ik toch van die verrassingen die aantonen dat het ook anders kan.
Of het dan ook beter mag worden genoemd, dat laat ik liever over aan mensen die er meer van kennen dan mij!
5 opmerkingen:
Ik denk te weten, Kurt, wie die grijzende persoon is. Hij kan brutale uitspraken doen maar stom zou ik ze niet direct noemen. Hier is duidelijk wat gemis aan goede communicatie geweest maar in het kader en het tijdsbestek van zo'n CVB workshop, verwondert mij dat niet. In ieder geval wekt zijn brutale uitspraak bij jou (achteraf) een tegenreactie op en doet het je verder nadenken over zin en onzin van fotografie en wat je zelf daarin meent te zoeken en eventueel ook te vinden.
Met "zo maak ik er wel 100" wou de (brutale) grijsaard eigenlijk enkel zeggen dat een foto zich voor ANDEREN DAN DE FOTOGRAAF, voor een publiek, slechts kan onderscheiden, emoties opwekken, een externe meerwaarde opleveren, als die foto door zijn "fotografische structuur" (zoals o.m. kadrering,compositie,opnamestandpunt, lichtwerking, relatie tot meerdere omgevingselementen,inhoudelijke bijzonderhoud of verhaal...) méér is of uitstraalt dan de loutere fototechnische registratie van het "naakte" onderwerp, hoe mooi of boeiend dit onderwerp op zich ook moge zijn of in de ogen en het gevoel van de fotograaf overkomt.
Concreet: in bovenstaande foto werd je als fotograaf waarschijnlijk het meest getroffen door het "lijnenspel" die in het onderwerp op zich wel zit maar in de "fotografische structuur" had er (voor anderen die de foto bekijken) inderdaad méér kunnen uitkomen, bv. door een ander, minder frontaal, opnamestandpunt, door minder of eventueel meer van de omgeving mee te nemen, door te wachten tot er zachter of eventueel harder licht was of meer of minder schaduwwerking. Men kan er ook niet omheen dat het onderwerp van deze foto, behalve zijn " naakte vorm" op zich, geen inhoudelijke bijzonderheid of verhaal bevat en er ook geen fotoreeks voorhanden is waarin dit eventueel wel tot uiting zou kunnen komen. Al met al té weinig dus om zich voor EXTERNE WAARNEMERS als bijzonder te kunnen onderscheiden.
Daar is mijns inziens maar 1 goede oplossing voor, nl. meer, veel meer opnames van hetzelfde onderwerp maken, telkens op een enigszins andere manier of in andere (licht)omstandigheden en dan vergelijken en zien wat het verschil is. Je kan dus beter 2, 3, 10,... desnoods100 verschillende opnames van één onderwerp maken en in die zin bekeken, blijkt de op het eerste gezicht stom lijkende opmerking van de grijsaard "zo maak ik er wel 100", nog zo stom niet te zijn.
Ik hoop, Kurt, dat ik enigszins goed heb gemaakt wat de brutale grijsaard en het CVB eigenijk slecht hebben aangebracht, maar waarschijnlijk wel goed bedoeld hadden. Goede communicatie, weet je wel...
Ik denk te weten, Kurt, wie die grijzende persoon is. Hij kan brutale uitspraken doen maar stom zou ik ze niet direct noemen. Hier is duidelijk wat gemis aan goede communicatie geweest maar in het kader en het tijdsbestek van zo'n CVB workshop, verwondert mij dat niet. In ieder geval wekt zijn brutale uitspraak bij jou (achteraf) een tegenreactie op en doet het je verder nadenken over zin en onzin van fotografie en wat je zelf daarin meent te zoeken en eventueel ook te vinden.
Met "zo maak ik er wel 100" wou de (brutale) grijsaard eigenlijk enkel zeggen dat een foto zich voor ANDEREN DAN DE FOTOGRAAF, voor een publiek, slechts kan onderscheiden, emoties opwekken, een externe meerwaarde opleveren, als die foto door zijn "fotografische structuur" (zoals o.m. kadrering,compositie,opnamestandpunt, lichtwerking, relatie tot meerdere omgevingselementen,inhoudelijke bijzonderhoud of verhaal...) méér is of uitstraalt dan de loutere fototechnische registratie van het "naakte" onderwerp, hoe mooi of boeiend dit onderwerp op zich ook moge zijn of in de ogen en het gevoel van de fotograaf overkomt.
Concreet: in bovenstaande foto werd je als fotograaf waarschijnlijk het meest getroffen door het "lijnenspel" die in het onderwerp op zich wel zit maar in de "fotografische structuur" had er (voor anderen die de foto bekijken) inderdaad méér kunnen uitkomen, bv. door een ander, minder frontaal, opnamestandpunt, door minder of eventueel meer van de omgeving mee te nemen, door te wachten tot er zachter of eventueel harder licht was of meer of minder schaduwwerking. Men kan er ook niet omheen dat het onderwerp van deze foto, behalve zijn " naakte vorm" op zich, geen inhoudelijke bijzonderheid of verhaal bevat en er ook geen fotoreeks voorhanden is waarin dit eventueel wel tot uiting zou kunnen komen. Al met al té weinig dus om zich voor EXTERNE WAARNEMERS als bijzonder te kunnen onderscheiden.
Daar is mijns inziens maar 1 goede oplossing voor, nl. meer, veel meer opnames van hetzelfde onderwerp maken, telkens op een enigszins andere manier of in andere (licht)omstandigheden en dan vergelijken en zien wat het verschil is. Je kan dus beter 2, 3, 10,... desnoods100 verschillende opnames van één onderwerp maken en in die zin bekeken, blijkt de op het eerste gezicht stom lijkende opmerking van de grijsaard "zo maak ik er wel 100", nog zo stom niet te zijn.
Ik hoop, Kurt, dat ik enigszins goed heb gemaakt wat de brutale grijsaard en het CVB eigenijk slecht hebben aangebracht, maar waarschijnlijk wel goed bedoeld hadden. Goede communicatie, weet je wel...
25 februari 2008 20:37
Ik heb het inderdaad anders voor, die 100.
Maar ik til hier niet echt zo aan.
Lig er zeker niet van wakker.
En die brutale grijsaard zal me dit wel al vergeven hebben.
Net als ik er zelfs niet meer bij stilstond, tot je reactie.
Mijn reactie is gegrond, en inderdaad je kan er zo wel 100 beelden nemen als je ze kunt vinden.
Als je uit een doordeweekse scene, datgene er kan uithalen die een 'niets', iets maakt.
Niets te plak en copywerk in ps, maar bloot op het gat.
Zo naakt voor je.
Da's net als je picasso bekijkt, of een ander 'kunst' werk.(niet dat het te vergelijken valt!)
Ja,ook ik kan da.
En je kan er waarschijlijk wel 100 maken,...
Die op een een of andere manier wel tot genoegendoening kunnen komen.
Wel begint er nen keer aan!
Het gaat er bij mij meer om de kunst van het ontdekken van dergelijk spul.
En ik hou ervan.
De rest is voor mij niet echt belangrijk.
Toen ik vorig jaar bij de groepstentoonstelling in Oosteeklo meermaals werd aan de mouw getrokken door mensen die er wel wat magie in vonden, wist ik dat naast de reden, er ook ruimte zijn moet voor interpretatie.
En evenwicht.
Kijk nu naar den uitslag van de wedstrijd van Canvas,...
Zeg nu zelf, vb: de winnaar van de rubriek :alleen op de wereld.
Machtig mooie foto, en ruimte genoeg om er wel tien titels aan te verbinden.
Da's mijn idee,
Toch valt die foto op, en volgens mij niet door de reden, of de emotie die ermee wordt losgemaakt.
Maar door dat het plaatje vooral klopt.
En da kloppen is de grondslag van volgens mij een goede foto.
De rest hangt af van het ogenblik, het moment.
En het zien.
Ontdekken ervan.
Een mooie vrouw, zonsondergang, prachtig natuurtafereel, daar loop je met je neus tegenaan.
Scenes als hierboven daar moet je volgens mij leren naar zoeken.
Volgens mij is het veel moeilijker dan velen denken,...
En op dezelfde plaats aan het werk gaan da kunnen we allemaal wel.
'''Ik hoop, Kurt, dat ik enigszins goed heb gemaakt wat de brutale grijsaard en het CVB eigenijk slecht hebben aangebracht'''?
Da van die brutale grijsaard zijn tevens wel mijn woorden niet hé.
Om misverstanden te vermijden!!!
kurt
Uit je toelichting bij deze foto dacht ik dat de opmerking van de "grijsaard" je gekwetst had of dat je je in je visie niet begrepen voelde, maar als je er niet zwaar aan tilt, des te beter. Je hebt overigens volledig gelijk dat zowel beelden zien en ontdekken als beelden bekijken en interpreteren volkomen subjectief is. In die zin zoekt en fotografeert iedereen wat en hoe het hem of haar het best bevalt en beziet elke kijker dat zoals hij of zij dat wil of niet wil zien en dan maakt het inderdaad ook niet veel meer uit wat deze of gene daarover denkt of zegt. Het belangrijkste is dan dat de fotograaf zelf vindt dat zijn beeld "klopt" en dat is dan enkel een kwestie van op zoek gaan, ontdekken en hopelijk vinden wat je zelf zoekt. Of dat moeilijk of gemakkelijk zal gaan, hangt dan alleen nog van je zelf af. Ik wens je daarbij in elk geval veel succes en persoonlijke genoegdoening.
Een reactie posten