een overlijdensbrief open (of hoe noem je da met respect)?
Hoe haat ik toch dit woord.
Ik kijk daar nooit naar,...
Gewoon.
Omdat ik da nie doe.
Nu, terwijl ik in de spaghettisaus sta te roeren
vallen de namen Kamiel en Francis,...
Daarnet 'Den Brief' uit 'het papier' wezen halen.
Zo'n uur of 4 later.
Verdoeme.
Kamiel, die eigenlijk Francis was.
De vent die me zijn erf opliet, verklarend waartoe DIE stoelen dienden.
hoe "Balancerend, Draad, Koorddanser en Koeienpletsen" nu enkel 'subjectieven' blijken te zijn.
Rust zacht zou ik zeggen.
Kamiel.
Of was het eigenlijk Francis.
Ik ga hem nooit vergeten.
Daar hij verhaal was, samen met 1 beeld wat ik ooit samen met hem vereeuwigde.
Deze maand keek ik nog, of ze der nog stonden,
of meer HOE ze der stonden.
Waar
en vooral in welke positie.
Die gewoonte is gebleven.
Op weg naar het werk.
Meer en meer besef ik dat ik eigenlijk nie echt een fotograaf ben.
Nooit zal zijn.
Dat ik te veel voel bij 1 beeld.
Veel te veel persoonlijk ga.
Mijn verhaal.
Mijn ontmoeting.
Het doet me echt wel wa.
Al ken ik deze man van haar nog pluimen.
3 minuutjes gesprek,
de connectie tussen mijn denken,
zijn wereld.
Respect!
fijne pee.
http://kurtsesselle.blogspot.be/2009/05/zo-stillekens-aan-voel-ik-dat.html
http://kurtsesselle.blogspot.be/2009/08/kamiel-uit-den-ertveldesteenweg.html
Ps: 1e beeld nie eens volledig scherp.
Omdat ik het uit de heup nam.
Bang dat hij me mijn ding nie zou laten doen.
En ik der echt wel veel verhaal in zag.
wie kom weten dat 3 jaar later dit hier nog op terug komen zou?.
3 opmerkingen:
deze fotos en tekst zijn prachtig
Beste Kurt,
Als fotograaf noch als schrijver kan ik bereiken wat u op uw blog plaatst. Als kleinzoon van Kamiel (vader van mijn moeder) ben ik vereerd dit artikel met de schitterende bijhorende foto's te lezen. Mijn grootvader werd 95 jaar, zijn zicht verminderde de laatste jaren en dat had een grote invloed op de mobiliteit van deze zelfstandige man die zijn hele leven op zijn boerderij gewoond heeft. Jarenlang probeerden we hem te overtuigen om van het comfort van een rusthuis te gaan genieten maar zijn onverzettelijkheid op dit gebied konden we niet verbreken. Hij genoot van zijn eigen omgeving, de bewegingen op de naburige boerderij en de dagelijkse bezoeken van de hond van de buurman. De eenvoud sierde hem.
Een eenvoudige ontsteking aan de knie deed hem voor het eerst in zijn 95 jarige leven in een ziekenhuis belanden. Hij heeft er niet kunnen aan wennen.
Met een grote zin voor realiteit en goed beseffende dat zijn tijd gekomen was is hij in alle fierheid en in bijzijn van familie gestorven. De stoelen zullen nooit meer hetzelfde beeld geven.
Een toffe Pee, Ik kan het niet beter omschrijven...
Bedankt voor deze hommage aan mijn grootvader.
Peter
Een reactie posten