Eigenlijk zouden we er nie heengaan.
Het museum fur fotografie (Berlin).
Op verschillende sites beschreven als de moeite niet.
Nu bleek het wel de moeite.
De thuisbasis van Hemut Newton.
De foto
AMICA is me het meest bijgebleven.
Nu moet ik zeggen dat we op geen enkele plaats in Berlijn zo bod en onbeschoft zijn behandeld als daar.
Een plaats waar blijkbaar met 2 maten wordt gewerkt.
Waar dikke buiken met een vette camera de ruimte vol klikten, en ik met mijn GSM mooi VROEG of ik een 'algemeen beeld' mocht nemen van de tentoonstelling.
Niet dus.
KLIK, KLIK?
andere kamer.
Uit wraak dan toch één foto genomen.
Van de binnentuin.
Onder de noemer:
room with a view.(4)
Ik kon het echt nie laten.
Nog een tijdje gewacht of er toch geen passant mijn beeld zou vervolledigen.
Nu voelde ik dat ik in de gaten werd gehouden,...
Hoe kan het ook anders.
Welke zot staat er nu in een tentoonstellingsruimte naar buiten te kijken???
Dus,
Meneer Helmut.
SORRY, ik weet dat het mocht niet,
maar je zal het wel begrijpen zeker?
En heu.
Kleine tip.
De heren aan de balie, zijn dringend aan een heropvoeding toe.
Al denk ik niet
dat er na al die jaren dienst
nog veel zal aan te doen zijn.
Ps:
Een van de voor mij meest opmerkelijke dingen die we voelden in Berlijn.
Een duidelijk gevoel van welkom, hulp lach.
Overal, vooral op straat.
Kan natuurlijk ook zijn dat we der wel heel klungelig bezig waren hé.
